Op de basisschool wilde ik heel graag danseres worden. Ballerina of zo’n Spaanse met castagnetten. Maar ik was niet lenig genoeg en de spagaat lukte nooit. Gelukkig hield ik ook van lezen en daar ben ik nooit meer mee opgehouden. Toen ik juf was vond ik het geweldig kinderen lezen te leren en je snapt wel dat ik veel heb voorgelezen, heel veel.

Dansen doe ik nog regelmatig, gewoon in de huiskamer als niemand kijkt.

Een leraar op de middelbare school gaf als strafwerk de keus: een tekening maken of een verhaal schrijven. Ik merkte dat ‘strafwerk’ niet het goede woord was voor iets waar ik zoveel plezier in had. De leraar was zo sportief nadat hij mijn ‘strafwerk’ had bekeken zijn duim op te steken. Met schrijven ben ik ook nooit meer opgehouden. Dagboeken, stukjes in de schoolkrant, korte verhaaltjes.

Veel later toen één van mijn kinderen een verhaal van mij gelezen had en zei dat ik het op moest sturen naar een uitgeverij, is mijn eerste boek Op een Zijspoor uitgekomen. Daarna volgden nog vier boeken.

Na jaren van reizen ben ik weer begonnen. Lees het voorproefje uit De Belofte. Over Douwe (15 jaar) die wil weten wat voor man zijn overleden vader is geweest. Dan komt hij achter een vreemd familiegeheim.